صنعت فولاد مدرن کنونی در پایان دهه ۱۸۵۰ میلادی شروع و نقطه اوج آن در زمانی بود که هنری بسمر، تحولی مهم در صنعت ایجاد نمود و بستری برای ایجاد توان تولید انبوه فولاد و تولید فولاد ارزان قیمت ایجاد گردید.
قبل از دهه ۱۸۶۰ میلادی، تولید فولاد فرایندی بسیار پرهزینه بود و در هر فرایند فولادسازی حجم بسیار اندکی تولید می شد که این حجم اندک فولاد در تولید انواع ابزارآلات فولادی و شمشیر استفاده می شد و امکان استفاده از فولاد برای سازه های فولادی بلند وجود نداشت.
فرایند بسمر، اولین تحول صنعت فولاد مدرن
فرایند بسمر، اولین فرایند صنعتی ارزان قیمت برای تولید انبوه فولاد از آهن بود . هدف اصلی فرایند بسمرحذف آلاینده های آهن از طریق اکسیداسیون و با دمیدن اکسیژن از میان توده چدن گداخته و آهن مذاب است و در این فرایند پدیده اکسیداسیون، دمای آهن مذاب را افزایش می دهد و آن را مذاب نگه می دارد. هدف اصلی این روش تولید فولاد انبوه با هزینه کم بود
در دهه ۱۸۷۰ میلادی استفاده از فولادهای تولید شده با فرایند بسمر برای ساخت کشتی آغاز شد و در اواخر این دهه بود که استفاده از فولاد برای ساخت ریل قطارها رواج پیدا کرد.
دلیل رواج استفاده از فولاد را می توان قدرت بالاتر فولاد در مقایسه با موادی که پیشتر برای ساخت ریل استفاده می شد، دانست. از طرف دیگر فولاد دوام بیشتری هم دارد و امکان عبور وسایل نقلیه بسیار سنگین از روی ریل های فولادی بدون تغییر شکل ریل وجود داشت.
کوره قوس الکتریکی، دومین تکنولوژی ایجاد کننده تحول در صنعت
دومین تحولی که در شکل گیری صنعت فولادسازی مدرن اهمیت داشت، استفاده از قوس الکتریکی بود که مواد فلزی با استفاده از یک قوس الکتریکی ذوب می شوند .
استفاده از این کوره ها از اوایل قرن بیستم میلادی شروع شد و در دهه ۱۹۲۰ میلادی در سراسر اروپا از این کوره ها استفاده می شد. این کوره ها جایگزین کوره های بلند روباز شده بودند که از دهه ۱۸۶۰ میلادی در سطح وسیع در کشورهای آلمان و فرانسه به کار گرفته می شدند ولی به تدریج به دلیل کارایی پایین از واحدهای فولادسازی حذف شدند.
استفاده از کوره های قوس الکتریکی زمانی در دنیا رواج بیشتری پیدا کرد که هزینه استفاده از انرژی برق در دنیا کاهش پیدا کرد و از آن در فرایند فولادسازی هم استفاده شد.